Mijmeringen

[pascall]

Nu maar hopen dat ze niet meeleest

[Renegade]

Als je alleen bent eet je meestal aan de bar tussen Duitse mannen en vrouwen. Als je niet oppast nemen twee vriendinnen je mee en dat gaat natuurlijk niet. Misschien komt het omdat je een Holländer bent, want die andere mannen hadden dat niet. De hele dag op een eiland met zon, zee en zand, roept dingen op bij vrouwen die ze allang vergeten waren. Het wordt tijd dat we weer gaan varen.

Je hoeft de rest van de wereld niet te haten omdat je er al éēn hebt toch ?

[pascall]

[pascall]

We zijn de boot aan het afsluiten want het weekend is weer voorbij.
Het is jaren geleden en de boot was nog jong net zoals wij.
Mijn moeder was een paar dagen meegeweest en ik hoor haar zeggen, ja hoor deze is te koop.
Ik was net de afsluiters van de motor aan het dichtdraaien en steek mijn hoofd boven het machinekamer Luik, te koop???
Moeders, ja die mijnheer wil je boot kopen.
Ik, die is niet te koop!
De mijnheer op de steiger, alles is te koop!
Nou ja als u het zo bekijkt.
De beste man zegt, ik zie je iedere keer voorbij varen, ik woon daar, en wijst naar een riante villa aan het water.
Ik vind het zo'n mooi schip noem eens een bedrag.
Ik noem een bedrag en staat klaar om een reddingsboei te grijpen voor het geval de man de steiger af tuimeld, maar nee hoor deze blik of bloost niet.
Accoord, nu moet ik mij zelf goed vast houden, mag ik hier nog even over nadenken?
Ik geef je een week bedenktijd, u weet mij te wonen, ik verwacht uur volgende week.
Thuis gekomen zijn we druk in overleg en maken diverse rekensommetjes .
Na twee dagen zijn we er uit, de kogel is door de kerk.
We gaan weer een boot bouwen, een slagje groter.
Twee dagen later stap ik in de namiddag in de auto, een uur later sta ik voor de deur en bel aan.
Ik bel nog een keer, niet thuis, ik draai mij om en heb nooit meer achterom gekeken!
Wat was ik blij dat deze man niet thuis was!
27 jaar later varen we nog steeds met de zelfde schuit!

[pascall]

Niet voor een gat te vang.

Tijd terug een refit gedaanten en nieuwe apparatuur aangeschaft.
Daar komt nog het nodige bij kijken, waaronder een transducer die onder de romp moet worden aangebracht en waarvoor 3 gaten in de romp moesten worden geboord.
Geen moeilijk karwei maar lastig uit te voeren als de boot in het water ligt.
Even er in en uit kost zo'n 600,- euro, kassa!
Laten we nu toevallig op getijden water liggen dus.....
Alles goed voorbereid, een boormal, pakking, kit, 3 setjes boren, twee boormachines.....
Een goede dag uit gekozen en gewapend met het benodigde gereedschap varen we uit.
We komen aan op de vooraf gekozen locatie, maar het water blijkt daar te ruw te zijn om droog te vallen.
We varen een klein uurtje verder en vinden daar het juiste plekje om droog te vallen.
Het water zakt en we zorgen dat de boot op de juiste kant scheef valt.
We zijn eigelijk iets te laat voor het mooie want we vallen niet volledig droog, daar blijft zo'n 10 cm water staan.
Vrouwlief aan de binnenkant en ik aan de buitenkant van ons scheepje beginnen we aan het karwei, de race tegen de vloed is begonnen.
Afschrijven, boren, passen, pakking aanbrengen, kitten, gever plaatsen en moeren aandraaien, het water komt.
Een uurtje zweten en even later richt ons scheepje zich weer op, dicht!

En, nog steeds dicht!

Mvg,

Pascal.

[Oeverloos]

Vervolg.
Na een maand op Juist geweest te zijn varen we dus pas in juni naar Norderney. We vertrekken met behoorlijk weer en varen weer langs de strekdam, door het kleine geultje, waar de prikken wisselen naar de hoofdgeul, die naar het zeegat bij Norderney leidt. Eigenlijk is dit een wad voor beginners, als je het met onze Waddenzee vergelijkt. Maar het is er mooi varen. In het zeegat is het weer een gekrioel van tonnen, volstrekt onbegrijpelijk, of ik lijd aan seniele aftakeling. In de haven passeren we de reddingboot “Eugen” van de DGzRS. Een heel verschil met onze Arie Visser klasse van de KNRM. Op het havenkantoor voldoen we het havengeld bij een Nederlands sprekende havenmeester. In het dorp gaan we naar lunchroom Marienhöhe waar je mooi over het zeegat kunt kijken.
De volgende ochtend was het eindelijk stil weer. Alleen lagen er enorme donkere wolkenpartijen boven de Noordzee. We keken er allebei naar en ik zei: “we varen de haven uit, het zeegat in en daar zetten we de radar aan. Als er regen in zit gaan we terug”. Het zeegat, met het geultje het Dove Tief, is indrukwekkend. Midden in het zeegat liggen platen. Daarop staat een enorme Noordzee branding met hoge kammen. Dat kan er woest uit zien. In het geultje naar buiten is het normaal gesproken rustig. Er zit geen regen in de donkere wolken, zegt de radar. Dus we varen de zee op en zoeken de 10 meter lijn op en zetten koers naar het oosten. Tot onze opluchting is het rustig weer met enige deining, maar wel een beetje dreigend op de achtergrond vanwege de donkere wolken. We varen boven Norderney langs, daarna Baltrum, Langeoog, Spiekeroog, Wangerooge, de Jadebusen ingang, lichtbaken Alte Weser en bij de ingang van de Elbe draaien we om het eiland Scharhörn de Elbe op en daar, aan de binnenkant, ligt een groot schip met de letters “KÜSTENWACHE”. Of het nou komt door de radar die nog draait of de Nederlandse vlag, maar er maakt zich een klein bootje los van het moederschip en die komt op ons af.
“Papiere bitte, Sie können langsam weiter fahren”.
Een vrouwelijke en manlijke politiebeambte bemannen het kleine bootje en reiken een netje aan waar we de paspoorten en de scheepspapieren in doen. Ik weet niet wat die twee daar in het bootje aan het doen waren, maar het duurt en duurt, we zijn zo maar een uur verder. Uiteindelijk is alles “in Ordnung”, en kunnen we verder. Maar we hadden al gezien dat de wind aanwakkerde en nu wees de windmeter bij de stuurstand 8 bft aan. Gelukkig komen de wind en de golven van achter en hebben we nog steeds een beetje stroom mee denken we. Er is dus niets aan de hand, maar we moeten nog wel even tot Cuxhaven. We kijken met grote ogen door de raampjes naar de ongewone steilte van de golven, die ver boven de stuurhut uitkomen. De vlet beklimt zo’n golf, op de kruin kantelt die en surft met een rotgang naar beneden, met een grote sproei onder de kopleguaan. Je moet wel bijsturen, want we moeten niet uit het roer lopen. De Elbe is altijd al berucht om de steile golven, maar nu kunnen we het zelf zien. Ik zeg tegen de schipperse: “Er is niets aan de hand is. Het gaat prima, helemaal geen last.”
De schipperse is niet blij met die verrekte kustwacht, denk ik. Vooral als ze later hoort dat een Deens motorbootje, vertrokken van Rømø, met bestemming Cuxhaven vermist is. Achteraf was het een prima oversteek. Niks aan de hand. Ik had misschien de radar eerder uit moeten zetten, dan waren we niet gecontroleerd, zit ik te denken, eenmaal in het havenrestaurant achter een bord met Kutterscholle, die aan beide kanten over mijn bord hing. De schipperse heeft zo haar eigen overpeinzingen. Daar kun je wel slibtongetjes en een aantal gin and tonics voor neerzetten, maar dat helpt geen zier.

[pascall]

We hebben het zelfde meegemaakt op de Eems.
Varende op de Eems worden we opgelopen door een boot van de douane.
Even later vaart deze naast ons en vraagt, hoeveel personen aanboord, van waar en waar naar toe, legitimatiebewijzen en scheepspapieren.
Ze reiken een schepnet aan waar we alles in deponeren, vaar maar door we halen jullie wel terug in, klinkt het van de douane boot.
Ruime tijd later komt de boot weer langszij en overhandigen onze papieren, alles in orden en goede reis!
De douane boot gaat er vandoor en wij controleren of we alle papieren wel terug hebben gekregen.
Hé???
Ik kijk nog een keer, wat blijkt, ik heb het paspoort van onze scheepskat meegegeven in plaats van mijn eigen paspoort, en ja, dat ziet er ook indrukwekkend uit.
Moraal van het verhaal, puur intimidatie want in de papieren hebben ze niet gekeken.

Mvg,

Pascal.

[Oeverloos]

“Als het mooi weer is zouden we best naar Helgoland kunnen gaan,” stel ik voor.
“Weet je wel waar dat ligt?” Is het antwoord.
“Het is niet echt ver weg, hoor en als het weer het toelaat kunnen we doorvaren naar Thyborøn.”
“Thyborøn?”
“Dat scheelt een stuk varen omdat je de Elbe niet op hoeft en het Kieler kanaal niet af.”
“Waar ligt Thyborøn?”
We zitten op een terrasje op Norderney met koffie met appeltaart. Ik wil eigenlijk zo’n grote ijscoup als het stel naast ons, maar ik weet van te voren dat dat er niet in zit. Je moet je beperkingen kennen.
We waren met mooi weer over het wad naar Norderney gevaren en het weer zag er goed uit. Helgoland leek mij wel wat. Het zou er vast fantastisch zijn. Ik heb sowieso een voorliefde voor eilanden.
Het weer is uitstekend, dus de volgende ochtend met laag water varen we de haven van Norderney uit door het Dove Tief geultje en de schipperse zet een koers uit boven de eilanden langs, maar ver van het verkeersscheidingsstelsel van de grote vaart. Ter hoogte van Wangerooge moet je de scheepvaartroute dwars oversteken. Toevallig is er weinig scheepvaart en even later zijn we ten noorden van het scheidingsstelsel en na een tijdje hebben we Helgoland in zicht. Onwerkelijk zo’n groot rotseiland in zee, waar wij alleen waddeneilanden gewend zijn.
We varen de buitenhaven in en de binnenhaven en zien lege steigers met bordjes met lengtes aan hoge kades, dus wij meren af aan de steiger van onze lengte. De zilte, kruidige geur van wieren en mossels van de steigers valt je meteen op. Een kleiner zeilbootje komt even later bij ons langzij en wil vastknopen, toen een oorverdovende versterkte commanderende luidspreker stem van de overkant het zeilbootje keihard uitfoetert. We verstijven van schrik. Het zeilbootje maakt dat hij wegkomt. Ik loop de haven om naar het kantoor van de havenmeester. Ik kom binnen en hoor: “Moin, Sie sind von dem Holländischen Motorboot, hab schon gesehen wie lange das Schiff ist, steht ja auf die Seite geschrieben, zwanzig Mark bitte, tschüs.” en ik stond een seconde later weer buiten. Nou lekker dan. Deze havenmeester heeft wel een heel hoog octaan gehalte.
Uiteindelijk komen er nog zes boten van de juiste lengte langszij en wordt de haven volgestouwd met pakketjes van precies de juiste lengte. Wij liggen als eerste aan de steiger dus iedereen klautert over onze punt. We zien dat de derde zeilboot naast ons lange lijnen naar de steiger uitzet en andere zeilboten, die daar weer aan vast zitten doen hetzelfde. Het is eigenlijk wel logisch dat alles op lengte moet liggen, want de ligplaatsen zijn beperkt. We lopen dezelfde middag het eiland op en ik zie bij een huisje een bordje “Knieper”. Ik krijg daar een grote doorzichtige plastic zak vol enorme krabscharen. We zien ook een bord “Schiffsausrüstung”. Dat is het mooie op dit eiland, een echte Duitse watersportwinkel, daar gaan we morgen heen.
Terug in de kuip van de vlet haalt de schipperse een grote pan tevoorschijn. Die vul ik bij het zwemplateau met kristal helder zeewater en zij brengt de scharen aan de kook. Later in de kuip maak ik met een waterpomptang en een hamer de scharen open. De schipperse maakt een whisky saus, en ik haal twee halve liters Heineken uit de koeling.
De volgende ochtend gingen we naar de watersportwinkel. Hier op het eiland schijnt alles belastingvrij te zijn. We lopen de Schiffsausrüstung winkel binnen, en daar staan …, Johnny Walker, Jameson, Jack Daniels, rijen en rijen sterke drank tot aan het plafond in alle kleuren, maten en soorten. Het was een drankwinkel. Ontgoocheld lopen we de winkel uit en staan van schrik voor een winkel met parfums. Verderop staat een bordje dat je hier belastingvrij kan tanken met je boot. Het is hier een soort belastingparadijs, lijkt het.
Die dag gaat er een groot wit passagierschip voor anker, waar nog masten op staan en zo uit het Caribisch gebied gevaren kon zijn. Van het schip worden sloepen te water gelaten met passagiers die naar een steiger worden gevaren. Duitse passagiers van middelbare leeftijd die allemaal komen voor belastingvrije aankopen.
Ik heb het wel gezien, Helgoland is een mooi eiland, maar niks voor ons.
De volgende dag gaan we mooi naar Denemarken, naar Thyborøn. Dat is een rustig haventje, waar niks gebeurt. waar je gewoon op het strand kan zitten zonder luidsprekers.
Die avond vertellen wij de buren dat we met laag water weg willen. Dat is geen probleem, ondanks dat er een hele rij zeilboten aan ons vastzit. De volgende morgen gaan er meer zeilboten weg met laagwater en op de boten loopt men geroutineerd met lijnen rond alsof iedereen hier aan gewend is.
Onze motorboot raakt uit de kluwen van boten en zo kunnen wij de haven verlaten en varen we tussen het hoofdeiland en het kleine eiland Düne door naar het noorden richting Sylt.
Aan de andere kant van Sylt, dus de noordelijke punt, ligt een alleraardigst haventje List. Daar gaan we heen.
Het weer is ideaal en we varen langdurig langs het witte strand van Sylt. Waar het eiland eindigt is het pittoreske haventje van List. We varen naar binnen en zien dat de haven vol is. Er klinkt luide accordeon muziek met Duitse liedjes van Sehnsucht und Leidenschaft. Het is goed bedoeld, hoor en iedereen vindt het prachtig. Maar mij gaan die zeeën te hoog, ik red dat gewoon niet, dus ik ga hier niet tussen liggen. We gaan buiten de haven ankeren, dat ziet er veel belovend uit, want het is hier echt prachtig. Ik sla achteruit en draai de haven uit en kijk om heen, als ik een gigantisch cruiseschip zie binnen varen. Wat krijgen we nou? Dat schip vaart regelrecht naar een beschutte anker plek en er worden bootjes te water gelaten, die passagiers naar het haventje van List gaan brengen.
“We moeten zien dat we hier wegkomen,” zeg ik tegen de schipperse.
We kijken op de kaart en zien het Deense eiland Rømø liggen, hier vlakbij. We varen naar het Deense eiland en komen aan in een haventje waar zo’n beetje de hele Nederlandse garnalenkotter vloot ligt. En er is ruim plaats in de haven voor onze vlet. Het is er doodstil stil en landelijk. We lopen naar het havenkantoor waar niemand is en stoppen het havengeld in een envelop..
Het mooie is dat er aan de haven een prima viswinkel is waar we gestoomde makreel, gebakken haring in het zuur en ingelegde haring krijgen, die we in alle rust aan boord in de kuip uitstallen op een tafeltje.
Denemarken, wat een verademing.

[Pieterse]

Na een nacht in het Willemdok van Antwerpen mogen we om 10:00 uur door de Londonbrug brug. Er wordt dwars door het havengebied een tunnel een tunnel gebouwd waardoor de scheepvaart minder ruimte heeft. Het is één richting verkeer dus moeten we een half uur wachten voor we het havengebied in mogen. We moeten drie sectoren door, bij iedere sector moeten we ons melden. We worden goed in de gaten gehouden, een paar keer worden we opgeroepen als er iets bijzonders is. Bijvoorbeeld als er een joekel van een zeeschip plotseling achter een steiger vandaan komt. Na een uur varen komen we op het Schelde-Rijnkanaal. Bij de Kreekraksluizen is er één sluis in onderhoud. Dit betekent voor de beroepsvaart wachttijden van vijf uur. Wij kunnen met ons notendopje echter makkelijk in een overgebleven stukje. We worden met zeven vrachtschepen mee geschut. Dit duurt een uur, dat valt mee. De planning was Bergen op Zoom maar als we bij de afslag zijn besluiten we toch om door te varen naar Tholen omdat dit leuker is. Deze beslissing heeft nogal wat gevolgen, vlak voor de haven van Tholen ligt een stalen motorjachtje aan lagerwal. Motorpech en daarna door de wind tegen de keien aan gezet in een kanaal waar continue grote vrachtschepen voorbij komen. Aan dek zit een jongen van in de twintig met zijn hoofd in zijn handen. We vragen of hij hulp nodig heeft, uiteraard wel dus we besluiten om hem naar de haven van Tholen te slepen. Dat valt niet mee, er zijn twee pogingen nodig om hem los te krijgen van de stenen. Het valt ons wel op dat de jongen vreemd gedrag vertoond. Halverwege schiet het bootje nog een keer los omdat hij niet goed heeft vastgemaakt. De haven binnenvarend bel ik met de havenmeester en leg de situatie uit. Ze dirigeert ons naar de stadshaven waar we het bootje naar de steiger duwen. Twee buurmannen helpen met vastleggen. De jongen is onderhand in alle staten, hij heeft het bootje gisteren gekocht voor 8000 euro. Wel vraagt hij netjes aan ons of hij iets is verschuldigd. Uiteraard willen we dat niet waarop hij in zijn boot klimt. Plotseling begint hij binnen met van alles te smijten, springt daarna op de kade en voordat iemand iets kan zeggen beent hij weg onderwijl roepend: “Ik ga naar de kroeg". De buurmannen en ik kijken elkaar verbaasd aan en schieten in de lach. Opeens zegt iemand: “zojuist lag het zwemplateau nog boven water en nu niet meer." Ik klim in de boot, til het motorhuis op, de motorruimte staat vol met water. De paniek breekt uit, als hij zinkt komen er allerlei stoffen in het water wat niemand wil. Met stevige landvasten aan steiger gebonden proberen we het bootje drijvend te houden. Achtereenvolgens wordt de brandweer en Rijkswaterstaat ingeschakeld, plus de politie om de jongen op te sporen. Een buurman springt op fiets om in het café te kijken. Daar is hij wel geweest maar weer gevlogen. Een boot van Rijkswaterstaat komt de haven in, wij moeten een stukje opschuiven. Zij gaan bellen met de officier, er is namelijk niemand die een opdracht tot berging wil geven want die krijgt dan de rekening. Wij hebben hem binnengesleept, de havenmeester heeft toestemming gegeven, de haven is van de gemeente, de watersportvereniging pacht weer van de gemeente, ingewikkeld verhaal. De mannen van Rijkswaterstaat vragen of we ergens anders kunnen gaan liggen zodat ze kunnen gaan pompen. We verhuizen naar een box een heel stuk verder. Dat is niet heel erg, er stonden inmiddels twintig toeschouwers op de kade allemaal naar ons te wijzen, kijk zij hebben hem binnen gesleept. Wij gaan Tholen in om lekker spareribs te eten. Om 21:00 uur zijn we terug. Rijkswaterstaat heeft met een grote pomp het bootje weer drijvend gekregen maar het lek niet kunnen dichten, ze zijn nog bezig te overleggen wat te doen. Wij duiken lekker onder in ons bootje
De volgende morgen staat de havenmeester al vroeg naast de boot.
Ze heeft slecht geslapen van alle consternatie. Het zinkende bootje is om 22:00 uur met toestemming van de wethouder nog in de takels van een kraan gehangen. Voordat we vertrekken mogen we nog een verklaring afleggen bij de plaatselijke veldwachter. Inmiddels was de identiteit van de jongen gelukkig al bekend.