Mijmeringen

[chaea]

Whiskey doet wonderen

[Amersfow]

Ha spannend. Als je het neopreen pak gekocht hebt als wetsuit, moet je er eerst (warm) water uit de douche in laten lopen. Dat zorgt voor een isolerende film. Als je er droog mee in het water gaat werkt het niet.

Ik heb eens op zeer warme zomerdag de bodem van een boot afgeschraapt, lang onder water geweest. Maar moet een half uur in de zon zitten om het klapperen van mijn tanden en rillen te stoppen. Vreemde gewaarwording.

[Oeverloos]

Half maart 2016, de bestemming is Vlieland.
Er ligt een groot hogedrukgebied met mooi helder weer.
In de morgen ligt er ijs op het dek. 
We vertrekken uit een ingeslapen jachthaven van Makkum.
De Lorentzsluis zegt: “dat vletje kan opvaren”, 
De route gaat via het Inschot.
De Boontjes laten we liggen en gaan bakboord uit naar de tonnen van het Zuidoost Rak.
We varen midden in het geultje in de richting van een onzichtbaar Vlieland
Dit is echt een mooie route.
Hier is het wad op zijn wijdst.
De zeelucht is koud, kruidig en zout, heel anders dan op het IJsselmeer.
Op het ondiepste deel, bij de kruisende Molen Rak betonning, langzaam aan.
Het is een van deze dagen springtij, dus er komt, ondanks de oosten wind, genoeg water.
Er is geborrel onder het vlak.
We steken 1.05, dat moet altijd kunnen,
maar het houdt niet over, hoe ver is het tij eigenlijk.
Aan stuurboord ligt het Zuidwal gas platform.
Het lijkt of het gevaarte uitvergroot wordt in de leegte van het wad.
Aan stuurboord aan de overzijde van de Blauwe Slenk kun je vogeleiland Griend zien.
Het is afgaand tij en de vaart zit er in.
Het is opvallend koud als je in de open kuip over het water kijkt in deze oostenwind en het helle licht.
Ver uit de kust gaat het langs het Franse Gaatje.
Eens een belofte van droogvallen, maar nu niet.
Aan het einde van de Vliestroom, gaat het bakboord uit langs de Richel.
Bij de vloedlijn ligt een groepje zeehonden te slapen.
We naderen het zeegat van de Stortemelk.
Hoe wild kan het hier niet zijn met noordwesten wind en aflopend tij.
Oplopende bergen van water met spectaculaire sluierende kammen.
Je hebt kans op een grondzee, een krullende aandenderende muur.
Maar vandaag niet, want er staat een zacht oostelijk windje.
Het beetje deining maakt dat de vlet aanvoelt als een echt schip.
In de Vliesloot gaat het langs het eilander strand.
Als je precies op het tij zou varen kun je hier een eerste vloedstroom mee hebben,
maar vandaag ben ik veel te vroeg en loopt er nog een felle ebstroom, want het is nog niet eens halftij.
In de zomer met mooi weer staat er geregeld een rode vlag op het havenhoofd.
Die zegt: “de haven is vol, schipper”.
Maar nu is het: “Vlieland groet u.”
Voor het havenhoofd gaat een vliegende ebstroom.
Het vletje vaart de nauwe ingang vrij, er is geen tegenvaart.
De gashendel gaat plat, de Engelse zescilinder gromt,
het schip springt naar binnen en kalmeert tussen de palen.
Voor deze onverwachte gast in de winter, wacht een lange steiger met alleen walstroom.
In de avond schijnt een lichtje in de stuurhut.
Op de mahonie houten scheepstafel staat een schaal kapucijners,
uitgebakken spek, een pot Piccalilly, kommetjes augurken en zilveruitjes.
De halve liter komt uit de Heineken voorraad uit het kuipluik.
Later nog even naar het havenhoofd om over het wad te staren.
In de verte de lichtjes van de vaste wal.
Maar nu ben ik hier in het donker op het eiland, ver van het land.
Een glaasje cognac, de gordijnen blijven open.
Het wad met de eilanden.
Wie er eenmaal gescharreld heeft is voor altijd een dromer.

[Oeverloos]

“Dat is niet goed.”
“Dat klopt niet.”
“Je moet er uit komen, want dat gaat daar niet goed,” klinkt het.
In de late ochtend lig ik nog in de punt naar het lek te luisteren, als ik de vrouw dit hoor zeggen.
Atypisch, want dit zegt ze nooit.
We liggen ergens in Denemarken als enige motorboot voor anker in een baai met zeilboten.
Ik zie vanuit de punt in de verte een Duitse kits achterlangs varen
met op sleep een omgeslagen zeilboot.
Daar achteraan dobbert een hoofd met een gele blaas van een zwemvest.
Bij een strandje laat de Duitse zeilboot de lijn los en vaart weg.
De wind blaast het zaakje het strand op als ik de kleren aan heb,
“Je moet er heen want dat gaat niet goed”, hoor ik weer.
Ik laat de rubberboot uit de davits zakken en roei met de wind mee naar het strand.
Een man van in de zeventig met een opgeblazen zwemvest staat op het strand.
Zijn Iphone steekt uit het zand.
Ik steek mijn hand uit om zijn hand te pakken.IJskoud.
Ik zeg: “zie je die motorboot daar, daar gaan we heen, want daar is het warm”.
Vergeet je iPhone niet en ik wijs op de telefoon die uit het zand steekt.
De man reageert niet, dus ik steek hem in mijn zak.
Aan boord in de kuip zeg ik tegen hem dat hij zich moet uitkleden, want hij krijgt droge kleren.
Hij wijst naar mijn vrouw en schudt met zijn hand, maar ik wuif dat weg.
“No problem for my wife.”
Zijn benen en handen zijn blauw.
Met warme kleren zit hij in het hoekje van de stuurhut, waar een warm zonnetje op hem schijnt.
Hij krijgt koffie en koekjes en begint te ontdooien.
Hij spreek Duits en Engels, maar hij houdt het op Engels.
Hij vertelde dat hij 75 is en niet mag zeilen van zijn vrouw, maar die is nu in Kopenhagen.
Hij is omgeslagen en dreef al een tijd in een koude, lopende vloedstroom,
toen hij het passerende Duitse zeiljachtje aanriep.
Die hebben me naar het strand gesleept, zei hij, maar zijn toen weggevaren.
Hij klinkt een beetje verontwaardigd.
We drinken nog een kopje koffie.
In de verte komen drie man vanuit de haven langs het strand met een houten vlonder aan lopen,
die ze bij de omgeslagen zeilboot in het zand leggen.
Hij zegt dat hij ons hier al vaker heeft zien liggen,
maar dat hij nooit had gedacht dat hij hier aan boord koffie zou drinken.
Hij vertelt dat zijn Noorse zeilboot speciaal voor ondiep water is.
Het midzwaard was echter niet helemaal naar beneden
en daarom is hij omgeslagen en hij is bang dat zijn vrouw kwaad is,
omdat hij van haar niet meer mag zeilen.
Ik zeg dat zijn vrouw heus niet kwaad niet en dat ze het wel begrijpt.
Hij kijkt me hoopvol aan of ik het meen.
Deense vrouwen zijn net als Nederlandse vrouwen die gunnen hun mannen wel wat, zeg ik
en ik schud nee.
Hij zegt dat het een nieuwe vrouw is en dat hij gescheiden is.
Hij woont nu hier op het eiland binnen in de fjord in een onbewoond deel in een houten zomerhuis.
Zijn nieuwe vrouw werkt nog in de stad, dus die is er nooit.
De schipperse staat op en zegt: “we gaan hozen”.
Met drie emmers mee motoren we met z’n drieën in de rubberboot naar het strand.
De boot wordt rechtop gezet en leeg gehoosd, vlonders er in gedaan en de zeilen opgedoekt.
Waar is het roer? Het afneembare roer is onvindbaar, zeker gezonken.
We bieden aan om hem naar zijn thuishaven te slepen met onze rubberboot.
Hij krijgt een peddel om te sturen en zo slepen we de zeilboot achter ons aan de fjord in.
We varen in een rustig tempo de baai door, een geul in, langs allerlei eilandjes naar zijn thuishaven
wat eigenlijk een verzameling bootjes aan palen in 40 cm diep water is een eind van de geul af,
Aan een zo’n paal ligt zijn visbootje met een motortje.
Daarmee vaart hij straks verder de fjord in naar zijn huis aan het water.
De schroef van onze buitenboordmotor begint de bodem te raken door de ondiepte en hij stapt overboord
en waadt met zijn zeilboot richting zijn paal.
Na een paar dagen gaat de telefoon.
Het is de Deen, hij heeft de geleende kleren gewassen en vraagt of we bij hem komen eten.
En zo varen we 1 1/2 uur de fjord in en roeien nog eens een kilometer, omdat er haast geen water staat.
Het is hier een volkomen verlaten gebied met eindeloze ondiepten met rotsen.
We leggen de rubberboot voor anker in de buurt van zijn visbootje, dat ons baken was.
Het bootje zat met een lange lijn vast aan een paal die onder het wier zat.
De Deen zat op een bankje op ons te wachten.
Je verwacht hier van alles, maar geen bankje.
Na een half uur door het struikgewas gelopen te hebben komen we bij zijn houten huis met een fantastisch uitzicht over de fjord.
Daar wachtte een straffe gin and tonic, een zwarte Morgon en een gekruide lamspoot in een forse oranje gietijzeren Le Creuset pan.
Laat op de avond waadden we in het pikdonker met de rubberboot aan een lijn achter ons aan
door het opkomende water een wezenloos eind door de ondiepten voor we bij het onzichtbare geultje kwamen.
Met de Isailor app op de telefoon voeren we op de motor in het donker langs de eilanden,
midden in de nacht richting de vlet, die onverlicht in de baai lag.
Aan boord deed ik het ankerlicht aan en nam nog een glaasje.

[pascall]

Prachtig verhaal weer, deze komt mij bekend voor

[Renegade]

Deense vrouwen zijn net als Nederlandse vrouwen die gunnen hun mannen wel wat, zeg ik
en ik schud nee.

Deense vrouwen gunnen hun mannen een fles Tuborg of Carlsberg.
En roken zelf sigaren.

[Oeverloos]

Cuxhaven jaren geleden.
Het is 6 uur in de ochtend. Het is half donker en het regent als de zee.
Het regenwater loopt als een rivier door de gangboorden. Allerlei Duitse zeilboten varen gehaast achter onze box naar buiten.
Er wordt hier op het tij gevaren want de Elbe stroomt snel. Als er één weggaat dan moet de rest ook.
Het is nu hoogwater en de ebstroom komt er elk moment in. Het ziet er niet erg aanlokkelijk uit.
Het weerbericht geeft onweersbuien boven Noord Duitsland, maar rustig weer op de Noordzee.
Dat zie je wel vaker, slecht weer op de vaste wal en mooi weer op de wadden.
Na het oliepeilen wordt de diesel gestart en ik wenk mijn zoon dat hij los kan maken.
Hij is 12 en wil met mij de vlet terug varen naar Friesland.
De ruitenwissers doen hun best en de slingerruit zoemt. Met gemengde gevoelens vaar ik door de jachthaven.
Links en rechts worden we ingehaald door jachtige Duitse zeilboten, die allemaal haast hebben om naar Helgoland te gaan.
De hele vloot vaart aan de verkeerde kant buiten de betonning de Elbe af. We passeren Neuwerk, en Scharhörn en komen op zee.
Hier gaan de zeilboten rechtdoor en wij gaan bakboord uit. Ondertussen is het droog geworden en de ruitenwissers gaan uit.
Er staat en lichte aangename deining. Na een uurtje komt Leuchturm Alte Weser in de verte aan bakboord in zicht.
We maken goede voortgang en passeren enkele zeeschepen op de rede van de Weser ingang. Ze liggen met de boeg naar ons toe in het afgaande tij.
Boven Wangeroog zien we verschillende vloedlijnen op zee drijven, waar we doorheen varen. Er drijft allerlei rotzooi tussen.
Ik houd uitkijk op de stuurstoel en de zoon zit op de meevaar plek te lezen.
…
“We moeten natuurlijk niet in slaap varen,” klinkt het naast mij.
Ik kijk verschrikt op en vlug om me heen en hoor gegrinnik. Jeetje, we zijn Spiekeroog al bijna voorbij!
Ik ben in slaap gesukkeld met de boot op de automaat. Dit is niet best.
De koers van de autopilot staat op de uiterton van Norderney. We varen op de 8-10 meterlijn en hier en daar ligt wel een ton ergens.
Ik moet geen stommiteiten uithalen.
“Mis jij ook een stuk?” De Suske en Wiske ligt op de grond.
“Ja”, klinkt het.

[Oeverloos]

De vlet lag in een mooie ruime baai ergens in het zuidelijke Kattegat voor anker.
In de avond kwam er een blauw zeilbootje, een Albin Ballad met de Dannebrog achterop, de baai binnen gelopen. De bejaarde zonverbrande schipper groette en voer de baai wat verder in. We zagen hem het anker oppakken en geroutineerd over de spiegel overboord zetten met de ketting voorloop.
Met een stuk ankerlijn in de hand liep hij naar voren, om de stagen heen, en zette de zaak vast op de voorklamp.
Het was een rustige avond met een wolkendek. Er was verder niemand en we keken in stilte over de open kuip over zee. Om een uur of 10 ging voor ons het luik dicht van de blauwe zeilboot. De schipper was te kooi en bij ons zou het ook niet meer lang duren. In de loop van de nacht draaide de wind wat naar het noordwesten en nam langzaam toe. De Albin lag nu recht voor ons.
Uit de stuurhut klonk de stem van de schipperse: “die blauwe zeilboot is los”.
De Deen had dan wel het anker over boord gezet, maar ik had niet het idee dat er veel lijn achter aan gegaan was en ik had ook niet gezien dat het anker in de grond was getrokken met de motor.
Ik stond op uit mijn kooi in de punt en zag dat de Albin aan de haal ging en langzaam met de slapende oude man onze kant op kwam. Nog een paar windvlagen en hij kwam langszij. We hingen een paar fenders aan stuurboord op en toen de Albin in de buurt was, haalde ik de boot met de lange pikhaak aan zijn reling op. Met een paar lijntjes hing de blauwe zeilboot aan de bolders van de vlet.
Ik haalde zijn Britany anker, de ketting voorloop en de ankerlijn binnen en legde die op ons voordek.
De volgende ochtend zagen we bij de koffie het luik open gaan en keek de Deen om zich heen.
Tot zijn verbazing lag hij langszij de Nederlandse motorvlet. Hij ging in de kuip staan en ik ging in mijn kuip staan.
Hij keek me aan en zei: “goede morgen mijnheer, ik spreek Nederlands”.
Ik zei: “goede morgen, je boot ging krabben, dus we hebben hem maar even vastgemaakt”.
“Ah, dat is heel goed, dat is aardig van u”, klonk het in uitermate keurig algemeen beschaafd Nederlands.
“En je anker ligt hier op het voordek”. We liepen elk over ons gangboord naar voren.
“Dat is niet mijn anker”, zei hij.
“Nou, misschien niet, maar hij zit wel aan jouw boot vast”.
Hij keek nog eens en keek toen naar de plek waar hij gister lag en toen naar zijn voorklamp. De ankerlijn liep naar de ankerlijn op ons voordek.
“Misschien is het toch mijn anker”, zei hij.
“Ik zal het spul even aangeven. Wil je een kopje koffie drinken bij ons in de kuip?
Nee, dat wou hij niet.
“Ik kom over een uurtje bij jullie een kopje thee drinken”, zei hij.
Hij vertelde dat hij Anders heette en in de buurt van Kopenhagen woonde.
Hij was getrouwd geweest met een Nederlandse vrouw en had in de jaren 50-60 in Amsterdam gewoond.
De Albin Ballad had hij in de jaren 70 gekocht. Hij voer met zijn vrouw naar Noorwegen en zwierf over het Skagerrak en het Kattegat tot zijn vrouw overleed. Zijn huidige vrouw wil niet mee en hij mag alleen nog op het Kattegat varen en niet langer dan 3-4 dagen achtereen en elke avond bellen. Hij had een oude Nokia die een week lang niet opgeladen hoefde te worden, De schipperse vroeg hoe oud hij was.
Dat wilde hij niet zeggen.
“Nou”, zei ze, “tegen mij kun je het wel vertellen hoor, want ik kom ook uit Amsterdam.”
“Van de zomer word ik 86”, klonk het uiteindelijk.
“Enne, draag je wel een zwemvest”, zaagde de schipperse door.
“Nee”, zei hij, “wat is het nut, als ik overboord val, verlengt dat het lijden alleen maar.”
“Nou”, zei ze, “als je overboord gaat en ze hebben geen lijk, hoe moet het dan met je vrouw en de papierwinkel?”
Daar had de oude Deen niet bij stil gestaan. De oude man stond op.
“Kan ik jullie uitnodigen om vanmiddag bij mij aan boord een kopje thee te komen drinken?”
Zo zaten wij wat later in een blauwe Albin Ballad aan de thee.

[Pieterse]

Wat een prachtige verhalen.

[Oeverloos]

Een tijd geleden lag de vlet in Delfzijl in jachthaven Neptunus bij de altijd aardige havenmeester Kanon.
We zijn van plan om de volgende dag, het is begin mei, naar Norderney te varen. Ik vind het altijd fijn om hier te liggen. Je hebt hier een aangename maritieme sfeer. Er is ook een havenrestaurant, de Boegschroef en een Chinees restaurant vlakbij.
De volgende ochtend, na het olie peilen, varen we het haven complex uit en steken de vaargeul over. Net buiten de betonning gaan we met de laatste ebstroom naar de ingang van de bebakende route over het wantij van de Osterems. Het weer is prima, wat wind met een zonnetje er bij. Je vaart bij laagwater dus de platen en ondiepten om je heen geven beschutting. Bij de laatste rode ton voor de ondiepte gaat het anker er uit en was het wachten op het tij. De vlakte waar we overheen gaan, valt droog. Je ziet de tonnen in het zand liggen, dus je ligt hier nog wel even. Mooi gelegenheid om het droog gerookt spek van slager Spijkerman uit Akkrum onder de vloer vandaan te halen en eieren met spek te bakken. Je ligt hier in alle rust, ver buiten de vaargeul met zandplaten om je heen. Je hoeft dus nergens op te letten. Na het eten gaan we met een kopje koffie kijken naar het eerste vloedwater. We zitten in de kuip uit de wind onder het zonnetentje en kijken over de platen. Er is eigenlijk niks te zien, ja, in de verte zie je Greetsiel, maar verder niets. Wij vinden dat mooi.
Na een paar uur haal ik het anker op en gaan we kijken hoe ver het tij is. Dat valt tegen, want ver komen we niet. Een beetje geduld dan maar, maar eerder dan je denkt zijn we weer vlot en scharrelen we het wantij over en zijn we op de Osterems waar we de tonnen volgen richting het onbewoonde eiland Memmert. Het is hier fantastisch varen. Onder het eiland gaan we een ander geultje in, de Memmertbalje.
Ondertussen hebben we beter zicht op het weer gekregen. Er komt de komende tijd een trein van lagedruk gebieden op ons af met westelijke winden. We besluiten om niet naar Norderney maar naar het eiland Juist te varen. We gaan het oostelijke geultje in, richting het eiland. Het slingert over het wad en rode open prikken veranderen in groen dichtgebonden prikken, waardoor we aan de verkeerde kant varen. Als de hekgolf je inhaalt dan weet je dat er geen water staat. Onder het eiland ligt een basalten strekdam met staken. Het is even kijken aan welke kant we moeten varen, maar uiteindelijk komt het goed en varen we tussen de goede prikken naar de haven, waar je aan stuurboord een doorgang hebt in het stalen damwand naar de nieuw aangelegde jachthaven.
Er staat een gigantisch kunstwerk bij de ingang waar je mensen in ziet staan. Het is nu rond hoogwater en we kunnen met genoeg water de jachthaven in en kiezen een plekje aan de vingers van de eerste steigers direct na de ingang. Hier blijft nog het langst water staan. De haven is namelijk mislukt. Op zich heel mooi gebouwd met super drijvende steigers en een mooie stenen pier om de haven, alleen de vloed brengt elke keer oneindige hoeveelheden slik in de haven, die dus steeds ondieper wordt. Het hele zaakje valt droog en de boten liggen schots en scheef in de slik. Je kunt er eigenlijk met goed fatsoen niet komen met je mooie jacht, dus daarom is het voor onze vlet, die wel wat gewend is, een mooie bestemming. Onwillekeurig valt je oog op het grote kunstwerk. Het is een zinkend schip dat met de boeg omhoog afborrelt. Ik weet niet of de kunstenaar het zo bedoeld heeft. Er staat een bordje op de pier “gefinancierd door de EU”.
Dit eiland is autovrij en dat betekent in Duitsland dat er géén auto’s zijn. Ik heb er maar ééntje gezien en die stond stil, want die was van de dokter. Overal paarden, en vijgen op de straten. ‘s Avonds komt een drollenwipper ze opruimen. Het hele eiland, alle straten, overal ruikt het naar paarden, vooral als je van zee komt ruik je het. Het doet denken aan vroeger in mijn jeugd.
Als de postboot aankomt, wat van het tij afhangt, zie je diepladers verschijnen met paarden voor de vaten en kratten bier, paard en wagens staan overal om de gasten van Haus Germania of zo op te halen. Precies zo als ik mij herinner van Ameland. En er rijden statige koetsjes vanaf hotel Friesenhof in het centrum met goed geklede gasten. In een oud winkeltje liggen biljetten van 100 Miljarden Mark in de etalage en in een oude bunker kun je een ijsje kopen. Die statige koetsjes leken mij wel wat en ik reserveerde telefonisch zo’n koetsje met een koetsier om over het noordstrand heen en via de wadkant weer terug over het eiland te rijden. Dat zou de schipperse leuk vinden. De volgende ochtend stond het allerlelijkste wagentje ooit met een eilander op ons te wachten.
“Heb jij dat besteld?”, klonk het. “En nou is het zeker de bedoeling dat ik daar in ga?” Voor die statige koetsjes moet je natuurlijk in hotel Friesenhof logeren. Wij in het wagentje in en rijden maar. Stap, stap, stap, man, langzaam dat het ging. Er kwam geen eind aan. We zaten de hele dag in dat verrekte wagentje. We kregen Schwartzbrot mit Schinken in een onderkomen halverwege aan de onbewoonde west kant van het eiland, omdat het paard moest uitrusten. Dit was het tempo dat bij de mensheid hoorde, eeuwenlang. Het hele begrip tijd wordt hier als een elastiek uitgerekt.
Zolang het weerbericht noordwesten wind opgeeft windkracht 7 en meer, blijven wij hier mooi liggen. Het fijne van een haven die droogvalt is dat er dus helemaal niets gebeurt, alleen met hoogwater zie je soms een bootje maar verder niks. En er is een havenrestaurant waar je Kutterscholle Büsumer Art of Finkenwerder Art kunt krijgen. Ik weet nu wel waar al die mooie dikke Noordzee schol heen gaat, die onze Urker kotters vangen. Na een dag of wat scheef te hebben gelegen in de droge jachthaven hoor ik zeggen: ” Meneer de schipper, ik weet niet wat jij doet, maar ik ga naar m’n dochter”. Het weerbericht is echt bedroevend. Elke dag keiharde noordwesten wind en er komt geen einde aan. De schipperse huurt een auto in Norddeich en vertrekt met de postboot.
Dat scheef liggen met laagwater is wel een dingetje. Als je dus eieren en spek wil bakken moet er wel wat water onder de boot staan. En de wc, daar moet je ook mee uitkijken. Ik begin te begrijpen waarom niemand hier komt.
En met de mensen die wel komen gaat het niet altijd goed. Ik heb uitzicht op de ingang van de jachthaven. Met laagwater ligt die helemaal droog. Er is een slikbankje te zien na de ingang. Geregeld gebeurt het dat een Duits zeiljachtje daar op vastloopt, omdat het al hoog water geweest is. Ze liggen dus in de haven ingang, maar liggen vast bij vallend water en kunnen de steigers niet bereiken. Mocht je denken dat Duitse mannen het altijd voor het zeggen hebben, dan zie je nu hoe het ook kan. De vrouw roept, gebaart en wijst en de schipper draait met de motor vooruit, slaat achteruit, steekt een pikhaak in de slik, blaast een rubberboot op, telefoneert, maar uiteindelijk brengen beiden de nacht door op hun zeilbootje, dat uiteindelijk toch niet blijkt om te vallen.
Ik heb de schipperse nu al een aantal weken niet gezien en heb mij prima vermaakt met strandwandelingen, het drinken van Oost-Fries Jever bier, garnalen broodjes en Kutterscholle ‘s avonds in het havenrestaurant. Daar hangt overigens een foto van een skûtsje, die midscheeps op de strekdam voor de haven balanceert. Ik ben dus niet de enige die er niks van snapt met die prikken.
Als je alleen bent eet je meestal aan de bar tussen Duitse mannen en vrouwen. Als je niet oppast nemen twee vriendinnen je mee en dat gaat natuurlijk niet. Misschien komt het omdat je een Holländer bent, want die andere mannen hadden dat niet. De hele dag op een eiland met zon, zee en zand, roept dingen op bij vrouwen die ze allang vergeten waren. Het wordt tijd dat we weer gaan varen.