Mijmeringen

[Oeverloos]

Zeg Pap

Dochter 16 jaar: “ Zeg Pap, kan die boot van ons naar Zweden?”
“Zweden? Ben je gek, veel te ver.
Onze boot is gemaakt voor het Sneekermeer, hoor.”
“We kunnen toch best naar Zweden van de zomer.”
“En dan?”
“Nou, Henrik woont daar.
Weet je wel, die Zweedse jongen met het witte haar, van school.
Dan kan hij met ons mee varen.”
…
Vertrokken van Norderney en met goede voortgang boven Langeoog.
Het is nog een uurtje of zeven tot Cuxhaven.
Schitterend weer.
Het log laat 8,5 knoop zien.

“Zeg Pap, kan deze boot niet harder.
Waarom heb jij altijd van die langzame boten.
Die witte boten met die omlaag hangende punten gaan veel harder.”
…
Aan de andere kant van Denemarken,
ter hoogte van de monding van de Schlei voor de kust van Schleswig.
“Zeg Pap, hoe ver varen is het nog, denk je.”
Het is nog wel eventjes, meissie.
“Het is veel verder dan ik dacht.”
…
“Wat is dat eiland daar dan?”
Dat is Årøsund, daar gaan we de kleine Belt op.
…
“Dat eiland met die molens?
Dat is Samsø, daar gaan we ankeren.
…
Afgemeerd in het haventje van Hals.
“Moeten we echt nog naar Læsø?”
…
“Zie je in de verte dat land, meissie, dat is Zweden!”
“Oh, echt?”
…
“Dat is Tistlarna.”
“Wat een piepklein eilandje. Allemaal rotsen.
Wat een klein vuurtorentje hebben ze hier.”
…
“Komt Henrik in Göteborg aan boord?”
“Nee, we moeten naar Uddevalla.”
“En zijn ouders en oma komen hem brengen.”
“Oh, echt?”

[pascall]

Geweldig!

[Oeverloos]

Als het goed is heb je de familie vanaf de overkant gezien.
Want wat lag daar in Uddevalla, een wonderschone Barkas met een Nederlandse vlag.
Met voorop een eveneens wonderschone zonnebadende schipperse.
Je kan zo ver niet varen of wie ligt daar … Pascall.

[pascall]

Ja klopt, is weeral heel wat jaartjes geleden maar kan het mij nog goed herinneren.
Even het logboek geraadpleegd, dat was op 21-7-2002, we kwamen toen van Noorwegen.
Pffff, tijd vliegt!

[pascall]

Het is zaterdag 7 juli 2006, we varen van Klintholm onder de witte krijtrotsen van Møn naar Rødvig in Denemarken.
12.45 uur verteld het logboek en meren af aan de kade in het idyllische plaatsje Rødvig.
Onze voorbuurman (Deenen) nemen onze touwtjes aan en een vriendschap is geboren.
Hij klopt op de boot, polyester?
Nee, staal, hè staal???
Stalen jachten in Scandinavië zijn op een hand te tellen, we hebben dan ook altijd veel belangstelling met onze schuit, ook het ontwerp draagt daarbij zijn steentje bij.
De vraag kwam al snel of ze de boot vanbinnen mocht bezichtigen, uiteraard, en dat werd beklonken met een fles citroen jenever .
Even later haalde ze een fles zelf gebrouwen drank boven water en voor we het eigenlijk besefte zweefden we zowaar boven onze schuit.
Eind van de dag stonden deze beste mensen er op om ons een etentje aan te bieden, tijd kende geen grenzen maar toch werd er een grens bereikt.
De volgende dag gingen we weer vroeg op pad, vraag niet hoe!
We nemen met weemoed afscheid en de man drukt ons een papiertje in de handen.
Hier heb je mijn telefoon nummer zegt hij, als je ooit in moeilijkheden komt bel mij, ik ben trauma arts op een reddinghelikopter, ik kom je helpen!
De poppetjes op de kade worden snel kleiner, een laatste groet, de koers is Ystad in Zweden.
Het eerste deel staat de admiraal aan het roer en de schrijver ligt te kooi plus een kater.
Halverwege uit de slaap gewiegd zijn we weer boven water, de wind is toegenomen en er beginnen golven te lopen.
We hijsen twee zeiltjes en de rust keert terug, we zijn weer bij de les.
Zittend in de stuurstoel met een leesboek, varende op de automatische piloot, tuur ik 360 graden in het rond.
Alleen op zee, en lees weer rustig verder.
Nog geen 10 minuten later hoor ik een vreemd geluid en ik draai waar het geluid vandaan komt.
Wat rijst er aan de oppervlakte evenwijdig naast onze boot, de toren van een duikboot op circa 50 meter afstand !
Enkel seconden later is de volledige lengte van de duikboot te zien en laat ons dobberen in zijn kielzog.
Het wordt tijd om een haven op te zoeken.

[stefan]

Wat een mooie verhalen !

[pascall]

Wat een mooie verhalen !

Tja Stefan, het zijn deze kleine belevingen die de reis groot maken.

[pascall]

Soms denk je wel eens, waar is men mee bezig?

Wat jaren terug varend op het wad.
We varen van Ameland naar Norderney.
Als een gans met haar jongen kuikens kruipen 6 scheepjes aaneengesloten over ondieptes, langst tonnen en prikken over het wad richting Schiermonnikoog.
Ons scheepje als hekkensluiter volgen we netjes de rest van het konvooi, de koers overlatend aan de hoeder voorop, uiteraard onder een wakend oog.
In het konvooi vaart nog een gelijkgestemde, ook een Barkas.
Al slingerend vervolgen we onze weg totdat de Barak voor ons vaart verminderd.
We lopen hem voorbij, steek mijn hand op als groet en word beantwoord met een bescheidde knikje.
Ik roep de man aan met de marifoon, vragend of er problemen zijn, geen respons.
We vervolgen we onze weg, en jawel, weer met een Barkas als hekkensluiter maar wel met een ander naam.
Ik zeg tegen mijn wederhelft, oké apart, waarschijnlijk heeft hij meer vertrouwen in ons als in de rest en zekers in hem zelf.
Dat word nog wat, want we varen dan wel richting Schiermonnikoog maar dat gaat niet lang meer duren.
En jawel hoor mijn voorspelling wordt werkelijkheid.
Over het wad lopen twee vaarroutes van Ameland naar Schiermonnikoog.
Eentje dicht onder de vaste wal (de oude lullen route heeft men mij verteld) is tevens de ondiepste van de twee, en de iets avontuurlijkere die je voert langst het zeegat tussen Ameland en Schiermonnikoog, het Pinkegat genoemd.
Laten we ons nu in het laats genoemde bevinden en voor ons niet de bestemming Schiermonnikoog.
De voorhoeder rond de scheidingston vaarwater en gaat stuurboord uit, de vaarroute volgend naar Schiermonnikoog, met in haar kielzog trouw dobberend de ander scheepjes.
Nou niet helemaal want eentje (ik zij de gek) kiest voor open zee, en jawel hoor met in het kielzog de hekkensluiter.
De deining begint door te zetten en er komt meer beweging in de scheepjes, het water kleurt van zandkleur naar diep blauw.
We kijken elkaar aan, dit kan vast niet de bedoeling zijn van onze volger en roep de beste man wederom aan met de marifoon, geen gehoor.
We proberen op meerder kanalen, geen gehoor, ondertussen dobberen we steeds verder naar open zee.
We halen het gas er af om onze volger in te laten lopen en te vragen dat het daadwerkelijk zijn bedoeling is om zee te kiezen.
Echter zover komt het niet want zodra de beste man ziet dat wij gestopt liggen stopt hij ook en blijft vertwijfeld een 100 meter achter ons stil liggen.
Vervolgens gaat hij 180 graden rond en gaat vol gas richting de inmiddels tot miniatuurbootjes gereduceerd konvooi achterna.
Wat heeft deze beste man gedacht?
Dat wij de weg kwijt waren, dat we daarom gestopt zijn, we gaan het nooit weten.
We hebben de reis voort gezet en meerde avonds af in Norderney, wel en voldaan.

Het moraal van het verhaal, mensen vaar je eigen koers!

Mvg,

Pascal.

[Oeverloos]

Blauw is niet goed

Er rammelt wat onder de boot.
We varen op de Als Sund richting het noorden.
Het is half mei, een aantal jaren geleden.
Vanaf 1600 toeren kun je het horen en bij 1800 toeren wordt het erger.
Hmm. Dat deugt niet, als het zo blijft, moet ik onder de boot.
Na een paar uur komt de Gamborg fjord in zicht en daar
stuurboord uit om het hoekje bij een strandje onder de bomen, kun je mooi liggen.
Het anker over boord en eerst maar eens verse koffie zetten.
Het dashboard geeft 9 graden zeewater temperatuur aan.
Nou dat houdt niet over.
We hebben een neopreen pak aan boord.
Een miskoop want het is veel te dun.
De luchtpomp met de accu wordt uit het kuipluik gehaald.
De luchtslangen met de gele drijver, een mondstuk, zwemvliezen, neopreen sokken,
schoenen en muts en de gordel met loodbroodjes.
De hele handel komt uit een grote tas onder uit de kuip.
Pomp aan, beetje spuug in de duikbril, mondstuk in en van het zwemplateau af.
Het koude Oostzee water loopt akelig het pak in, maar het gaat wel.
Eigenlijk kan ik helemaal niet onder water en ik weet er ook niks van.
Ik kan alleen de schoolslag.
We hebben het spul ooit aan boord gehaald voor de zeepokken op de schroef en de boegschroef.
Ik heb het een paar keer gebruikt en het ging allemaal net zoals op het filmpje van Youtube.
Eenmaal onder de boot blijkt het rooster voor de inlaat van de generator los te zitten.
Boutjes zijn niet aangedraaid en het rooster kleppert op het vlak.
Dat rooster zit er, omdat anders de lange draden van de steekkwallen het wierfilter in gezogen worden.
De schipperse reikt bij het zwemplateau sleutel 13 aan.
Als het klaar is zwem ik weer naar het zwemplateau, trek het pak in de open kuip uit en hoor zeggen:
“Man, wat zie je er uit!” “Je ziet helemaal blauw.”
De armen en de benen zijn blauw, zie ik.
“Hier, ga zitten, trek dit thermo hemd aan.”
Met een fles whisky in de hand komt ze aanlopen, schenkt een glas in en zegt:
“Je kan wel een hartaanval krijgen, man, met je zeventig jaar. Straks zit ik hier alleen aan boord.”
Na een tweede glaasje voor de zekerheid, anker op en de Lille Belt opgedraaid.
Het blauw is weg en het geluid ook.
Het ziet er behoorlijk goed uit.

[pascall]

Poe op die leeftijd een blauwtje lopen, dat is wat!