Boeken tip

[Janjaap]

Twee jaar geleden heb ik samen met mijn vriendin en onze hond een prachtige zeilreis gemaakt rondom Europa, van Noorwegen tot de Middellandse Zee. Over deze reis heb ik een boek geschreven. De unieke combinatie van onze hond en de coronapandemie maakt het boek tot een uitzonderlijk verhaal. De reacties, zowel op de website van uitgeverij Boekscout als op bol.com, zijn positief.

Op Bol.com staat het boek inmiddels in de top 10 van best verkochte boeken over zeilen.

Titel: Zeilreis met een hond
Auteur: Jorrit van Aken

Hieronder een paar pagina's uit het boek:

Varen met een hond aan boord is leuk en uitdagend. Het is leuk
omdat we veel liefde bij onze hond Nelson kwijt kunnen. In over-
vloedige mate krijgen we dat altijd van hem terug. Het is uitdagend
doordat Nelson tweemaal daags naar de wal wil. Wanneer we langs-
zij een steiger liggen valt dit natuurlijk niet uitdagend te noemen,
maar het gros van de tijd dobberen we echter achter ons anker en
peddelen we met ons rubberbootje naar de wal. In een prachtige
ankerbaai langs de kust van Portugal is dat niet anders. Terwijl Nel-
son en ik richting het zandstrand peddelen, blijkt een van de peddels
niet in staat mijn immense krachten over te brengen op het water en
breekt in tweeën. Met de overgebleven peddel ga ik voor op het
rubberbootje zitten en ik peddel langzaam verder. De brandingsgol-
ven die ontstaan terwijl ze het strand op rollen, hadden we vanaf de
zeilboot al gezien, maar van dichtbij zijn ze ronduit imponerend. Een
paar surfers zijn dichterbij gekomen om naar het rubberbootje te
kijken dat bij het strand probeert te komen. De eerste golven krijgen
ons te pakken en rollen onder ons door. Zolang ze niet breken gaat
het prima. Ik kijk achterom en zie witte toppen op de golf achter
ons. Het bootje word ruw omhoog geslingerd, maar het blijft over-
eind. De golf die daarna komt is minder coulant. De golf slaat over
het bootje heen en sleurt ons mee richting het strand. Terwijl ik het
zout uit mijn ogen probeer te knipperen, peddel ik als nooit tevoren,
maar het heeft geen enkele zin. De golf is te groot. Er is geen houden
aan. Met een snelheid waar verschillende surfers jaloers op zullen
zijn gaan we zijwaarts op het strand af. Wanneer het bootje over de
zandbodem schuurt verliest Nelson zijn evenwicht en hij valt eruit.
Wonderbaarlijk genoeg weet hij goed terecht te komen en hij rent
richting het strand. Met mijn ene peddel nog in de hand surf ik ach-
ter Nelson aan waarna het bootje volledig vastloopt. Het slaat over
de kop, ik word eruit geslagen en kom plat op mijn buik twee meter
achter een hijgende Nelson terecht.
De wandeling die erna komt is prachtig. We beklimmen een steile
berghelling. Nelson klimt zoals gebruikelijk vele malen makkelijker
omhoog dan ik. Eenmaal boven rent hij op een paar mensen af die
hem enthousiast begroeten. Overal waar we komen is Nelson popu-
lair. Ik maak een praatje terwijl ik vanaf 250 meter hoogte naar onze
zeilboot kijk. Het is een uitzicht dat me nooit zal vermoeien. Wan-
neer ik naar de surfers kijk, bedenk ik dat we ook weer terug moe-
ten. Terug op het strand kijkt Nelson naar het rubberbootje en ver-
volgens naar mij. Wanneer ik zou vertellen dat hij met zijn kop heen
en weer schudt, zou dat de geloofwaardigheid van dit boek onder-
mijnen, maar er gebeurt iets vergelijkbaars. Uitdagend gaat hij voor
me staan en blaft naar me. Het is iets wat hij niet meer heeft gedaan
sinds hij een puppy was. Wanneer ik naar hem toeloop, rent hij bij
me weg. Ik besluit te wachten en na een paar minuten komt hij naast
me op het strand zitten. We knuffelen een paar minuten en ik krijg
hem met moeite in de rubberboot. Ik duw het bootje enkele meters
de zee op en spring er daarna zelf ook in. Ik begin als een idioot te
peddelen, maar de zee heeft andere plannen. Met een snelheid die
vergelijkbaar is met die van een uur geleden, loopt het bootje weer
vast op het strand. Nelson komt op vier poten terecht. Ik neem een
hap zand. Er zijn dingen waar ik liever een hap van neem. Nelsons
vertrouwen om ooit nog terug op de zeilboot te komen, lijkt steeds
kleiner te worden. Terwijl ik overeind krabbel en Nelson roep, rent
hij weer bij me weg. Deze keer duurt het vijftien minuten voordat hij
naast me op het strand komt zitten. Met nog meer moeite dan bij de
voorgaande keer krijg ik hem in de rubberboot. Al wadend door het
water duw ik het bootje zo ver mogelijk de zee op. Bij een ogen-
schijnlijk milde golf spring ik erin en begin weer te peddelen. Het
bootje wordt flink teruggeduwd richting het strand, maar komt over
de golf heen. Zwetend weet ik ons door de branding heen te pedde-
len. Een dag later varen we met de zeilboot naar een naastgelegen
vissersdorpje om Nelson uit te laten.