door quichot » 25 Mrt 2018, 17:05
Ik moest m'n reisverslagen er even op nazien, maar wij zijn die kant opgeweest in 2009. We zijn toen niet de Yser opgegaan, maar via Nieuwpoort en Veurne naar Duinkerken gevaren.
Van Duinkerken in twee stapjes naar Lille, en vandaar weer terug de grens over naar Kortrijk. Als je dit rondje vaart, dus Noord-Frankrijk meepakt, dan kom je ook bij Deinze en 'de vecht van België', maar dan ligt het op je route, en hoef je er niet op de heenweg naar Brugge voor om te varen.
Ik heb dit destijds in 4 weken gedaan van- en naar Amsterdam, en dan hoef je je niet te haasten.
Alternatief voor Lille is Valenciennes, en dan bijvoorbeeld over Mons, Namen, Luik en Maastricht terug.
Wat vonden we van de route: Brugge, toeristisch, ja, maar tóch geen Volendam, zoals bijvoorbeeld Dinant. Veel cultuur, veel monumenten en prima eten en drinken. Kanaal Passendaalen is recht en saai. Geen problemen ondervonden met diepgang, maar (alleen) de hak steekt krap maar een meter. De Ganzenpoot bij Nieuwpoort is bijzonder. Loop even naar het monument, je moet er toch op hoogwater wachten voor het schutten.
Van Veurne naar Duinkerken heb ik voor de Dienst Scheepvaart gratis de vaargeul uitgediept. Één zwart modderspoor achter de kont, maar geen keien of zo. Duinkerken binnen is een beetje een desolate bedoening. De mooie jachthavens liggen op getijdewater, waar je uiteraard wel kunt komen via de sluis.
De tocht richting Lille is wel weer heel aardig en landelijk. Op de T-splitsing waar dat kanaal op uitkomt kun je kiezen tussen Lille (linksaf) en Valenciennes (rechtsaf). Beide plaatsen hebben hun charme, waarbij ik moet aantekenen dat Valenciennes een plezierige verrassing was. Levendig, gezellig centrum, te lopen vanaf de (enige!) jachthaven, net boven de sluis aan bakboord. Lille is uiteraard veel groter, en heeft het grauwe imago van kolen- en industriestad van zich afgeschut. Het is er aangenaam toeven.
Algemeen: in die hele Westvlaamse kustregio stond er na 1918 letterlijk geen steen meer op de ander. Als je dat weet, kun je niet anders dan bewondering en diep respect hebben voor de wijze waarop historische monumenten en gebouwen weer uit zoveel mogelijk oorspronkelijke brokstukken herrezen, als gigantische driedimensionale puzzels.
Wie vaart zit niet aan de grond.
Met schippersgroet, Guido