Hans, ik weet van een geval waarbij een toegewezen advocaat probeerde een taakstraf om te zetten naar detentie in een jeugdinstelling. Vooral jonge delinquenten vinden dat gezichtsverlies vreselijk, al praten ze daar heel stoer over. Taakgestrafte jongeren gaan dan ook minder vaak weer in de fout dan jongeren die tijdelijk worden opgeborgen. In het volwassen strafrecht weegt de rechter bij een taakstraf ook mee in hoeverre het gezin van de dader -immers onschuldig aan diens nalatigheid- de dupe wordt. Ontslag, gedwongen verkoop woning, ontwrichting van het gezinsleven, spijbelen, afglijden naar kleine criminaliteit, noem maar op.
Ardi schreef: Maar al die gezinnen die nu jaren moeten bloeden om het verlies van hun dierbare, zou tig jaren achter de tralies wel wat rechtvaardigen
Dat is op geen enkele manier goed te maken, en gelukkig is ons strafrecht niet gebaseerd op het principe oog om oog, tand om tand, zoals in veel islamitische staten.
Maar het ligt ook niet aan de strafmaat, het probleem zit in de tenlastelegging. Er is immers geen sprake van opzet om zwaar lichamelijk letsel toe te brengen. Het motief ontbreekt, zelfs als de dader opzichtig nalatig handelt. En dat snijdt de pas af naar bijvoorbeeld doodslag.
In de speedboathufterzaak hoopt de officier die opzet bewezen te krijgen, omdat de dader de zwaargewonden, die mogelijk gered hadden kunnen worden, opzettelijk aan hun lot overliet. Als de rechter daarin meegaat, kijkt hij tegen 8 jaar aan. En ook dat zal voor de betrokkenen nog niet genoeg zijn.
Er is wel een kentering te bespeuren. Er gaan steeds meer stemmen op om de wet op dit punt aan te scherpen. Grove nalatigheid zou dan worden gezien als een vorm van opzet.
Wie vaart zit niet aan de grond.
Met schippersgroet, Guido